De band tussen Elise en haar patiënt begon kil maar eindigde hecht

‘Tijdens mijn studie werkte ik in de thuiszorg,’ vertelt Elise, ‘een bijbaan die de basis legde van mijn liefde voor het vak van zorgmedewerker. Ik werkte eerst op oproepbasis in verschillende instellingen. Die diensten duurden 4 uur en in die tijd ‘rende’ ik van patiënt naar patiënt. Dit werd anders toen ik bij mevrouw van den Heuvel ging werken. Daar duurden de diensten 8 uur en was de zorg één op één, bij haar thuis.’

Net een dienstmeid

‘De eerste dag was ik zenuwachtig. Mevrouw van den Heuvel woonde in een groot grachtenpand met van die ouderwetse leeuwenkoppen als klopper. Toen de deur openging, keek ze me kritisch aan. ‘Dus jíj komt vandaag voor mij zorgen?’. De toon was gezet... Een lange dag volgde, waarin Mevrouw van den Heuvel me als een soort dienstmeid behandelde. Aan het eind van de dag gaf ik de organisatie aan liever niet meer op dit adres ingezet te worden.’

Met lood in de schoenen

‘Het liep anders. Twee weken later werd ik alsnog gebeld. Er was niemand anders beschikbaar. Mijn collega's hadden ook moeite met haar ‘temperament’. Met lood in mijn schoenen ging ik er weer heen. De dienst was inmiddels uitgebreid naar 12 uur per dag, mevrouw had veel zorg nodig. De dagen kostten me veel energie.'

André Rieu

‘Toch raakten we langzaam aan elkaar gewend. We bleken beide van kunst te houden, dus haar schilderijencollectie gaf ons een gespreksonderwerp. We deelden de liefde voor tuinieren. In haar tuin stonden bijzondere bloemen, waar ze over vertelde. Op een dag zette ik André Rieu op en zag ik hoe ze ging stralen. Ik regelde een radio voor haar en daar was ze dankbaar voor.’

Moeite met zelfstandigheid verliezen

‘Haar vijandige houding begreep ik steeds iets beter en daardoor kon ik er beter mee omgaan. Mevrouw van den Heuvel vond het moeilijk haar zelfstandigheid te verliezen. Ze had er moeite mee dat anderen in haar huis, ‘zomaar’ aan haar spullen zaten. Ik kon me dat zo goed voorstellen. Zo veel mogelijk probeerde ik haar te helpen, door haar sieraden op haar nachtkastje te zetten, zodat ze er zelf bij kon. Een hogere salontafel neer te zetten en ze zelf haar thee kon pakken, dat soort dingen.’

Ik leerde haar wensen steeds beter kennen

‘De diensten waren inmiddels uitgebreid naar 24 uurs diensten; inclusief overnachting. Dat voelde een beetje als een logeerpartijtje, waar ik zelfs naar uit keek. We kletsten over van alles en ze was op de hoogte van mijn studieontwikkelingen. Op mijn beurt leerde ik haar wensen beter kennen. Ik wist welke ketting ze om wilde bij een bepaalde outfit en kende het huis op mijn duimpje. Regelmatig sprak ik met haar familie over haar gezondheid en het zorgbeleid en leerde hen zo ook kennen.'

Afscheid nemen

‘Op een gegeven moment kwam er een eind aan mijn studie. Ik besloot enkele weken te gaan reizen. Het afscheid nemen kostte mij veel moeite. Ik weet nog hoe ik door het huis liep en het me niet lukte om weg te gaan. Nog één keer ging ik bij haar langs, we kletsen nog even wat en ze zwaaide me uit. Ik beloofde haar, dat we na mijn terugkomst weer lekker in de tuin zouden gaan zitten.'

Een leeg bed

‘Na een week op reis checkte ik mijn mail. Het bericht van haar zoon was kort en duidelijk; ‘Je wilt vast weten dat mijn moeder vanmorgen is overleden.’ Naast het zwembad, in een tuin met bloemen die ze heel mooi had gevonden, liet ik mijn tranen de vrije loop. Wie had dat ooit gedacht. Mevrouw van den Heuvel, die me zoveel stress had bezorgd, was iemand geworden aan wie ik gehecht was geraakt. Na de reis ging ik langs haar huis. Haar lege bed en lege stoel stonden er troosteloos bij. De ketting die ze de laatste dag aan had willen doen, lag nog klaar op haar nachtkastje. Ik pakte een kop thee en ging, zoals ik haar had beloofd, in de tuin zitten.’

N.B.: Omwille van de privacy van de personen in het artikel zijn hun namen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.

We zijn benieuwd; wie blijft altijd 'jouw patiënt?' Deel het hieronder